De afgelopen weken was het wederom raak: Een gezamenlijk mediacampagne-bombardement van anti-veehouderij organisaties met teksten als ‘Zuivel is dodelijk’ of ‘Beter Leven keurmerk is een wassen neus’ en ‘AH misleidt consument met scharrel-varkensvlees’. Ook was er nog de constante aanvoer van persberichten naar de media en politiek van de TAPP-coalitie om te pleiten voor een ‘vleestaks’. De ‘schouderklopjes’ naar de retail dat er geen ‘plofkippen’ meer in de schappen liggen of de vele rechtszaken tegen de veehouderij. Al deze uitingen zijn onderdeel van een bijna incestueus netwerk van dierrechtenactivisten en er wordt onderling afgestemd.
Aan de creatieve en professionele communicatie van de dierenrechtenorganisaties kan de landbouw nog iets van leren. De organisaties stemmen hun campagnes met elkaar af (ons kent ons) en weten feilloos verschillende mediamensen voor zich te winnen om hun boodschap te verkondigen en ze zorgen er tevens voor dat er niet één boodschap de lucht in wordt gestuurd; het is een aaneenschakeling van boodschappen en campagnes; alsof het nooit stopt met regenen en de burger in de reeks herhalingen van de boodschap eindelijk overstag zal gaan om op een puur plantaardig dieet overte stappen. Binnen de media zijn er ‘handlangers’, zoals Antoinette Hertsenberg van Radar, die steevast elk item in haar programma meeneemt. Ook opvallend is dat RTL-Nieuws vaak de ‘scoop’ krijgt van undercoverbeelden.
Ook in de wetenschap zijn de 'handlangers' te vinden, die pleiten voor een puur plantaardig dieet en dat baseren op weinig causaal onderzoek. Het 'debunked' EAT-lancet rapport is wellicht een van de duidelijkste voorbeelden. Het rapport dat suggereerde dat rood vlees eten net zo dodelijk was als roken. Achter het onderzoek gaat een aantal wetenschappers schuil met een antiveehouderij agenda. Zelfs een paar peer reviewers maakte onderdeel uit van dat clubje wetenschappers, die in verschillende organsaities en comissies zitting hebben. De tentakels van de 'dierenrechters' zijn wijdverspreid.
De landbouw zou eenzelfde tactiek en strategie moeten oppakken en er is grote kans dat dit ‘voedingsbodem’ vindt. Dierlijke producten hebben namelijk zoveel voordelen voor de mens, dan het bijna een doelpunt is voor open doel, maar dan moet je wel willen voetballen. Bovendien zijn de mediale uitingen van de dierenrechtenorganisaties vaak meer fictie dan feit. De landbouw heeft het realisme aan haar zijde en kan dus elke argument met feitelijke onderbouwing pareren.
Vlees, eieren, melk zijn niet ongezond
Laat ik eerst even beginnen met een aantal feiten. Vlees, eieren, melk zijn niet ongezond. Het zit boordevol met voor de mens belangrijke nutriënten. Er is geen enkel onderzoek dat onomstotelijk, via gerandomiseerd onderzoek met een controlegroep, aantoont dat vlees gezond of ongezond is. Alle studies zijn gebaseerd op vragenlijsten, observatiestudies, waarbij onderzoekers andere factoren, die niet te onderzoeken zijn, een ‘waarde’ geven. Deze studies laten alleen correlaties zien en kunnen voor voeding geen onomstotelijk conclusies geven.
Dan zijn er ook nog literatuur- of metastudies, die weer gebaseerd zijn op al deze observatiestudies. Maar tien min of meer dezelfde correlaties produceren nog steeds geen onomstotelijk bewijs. In een recent groot observatieonderzoek van de Amerikaanse hartvereniging onder bijna 5000 mensen, die meer dan 30 jaar lang gevolgd zijn, stelde de onderzoekers dat ze geen oorzakelijk verband konden aantonen tussen voeding en hartziekten; alleen associaties.
Dierenwelzijn is een behoorlijk subjectief begrip
Wat betreft dierenwelzijn. Dat is een behoorlijk subjectief begrip. Iedere melkveehouder weet dat als je een kalf vroeg bij de koe vandaan haalt, dit de minste stress oplevert. Wanneer het kalf dan ook nog in een groepshuisvesting op stro komt liggen, is het dierenwelzijn nagenoeg gegarandeerd. Maar niet in de ogen van de ‘dierenrechters’. Die zien vooral een ‘menselijk’ kalfje en projecteren vervolgens allerlei persoonlijke emoties op het kalf, maar wetenschappelijk is het niet bewezen dat de huidige praktijk slecht is voor het dierenwelzijn. Dierenactivisten baseren hun overtuigen vooral op het boek Animal Liberation van filosoof Peter Singer en die stelt dat het lijden van het dier in de veehouderij zo groot is dat de veehouderij moet worden afgeschaft. Helaas plaatst hij geen enkele nadruk op het ‘genot’ van landbouwhuisdieren, zoals veilig onderkomen en altijd voldoende water en voeding. Zeer belangrijke aspecten voor een dier.
Overigens stelt diezelfde Singer dat gehandicapten (ongeboren) baby’s maar beter geëuthanaseerd kunnen worden, want het lijden is voor henzelf en de omgeving te groot. Singer is dus een radicale filosoof, die vooral de rand van het maatschappelijke debat opzoekt. Niks mis mee, maar als je een filosofie als waarheid ziet, wordt het een geloofsovertuiging. En dat is precies wat op dit moment veel ‘dierenrechters’ geloven. Waar Singer voor heeft gezorgd, is dat de veehouderij veel meer nadenkt over dierenwelzijn en dat is een winst voor boer en dier. En hij heeft euthansie bespreekbaar gemaakt.
Wegbonjouren van de veehouderij
Gezondheid van dierlijke producten en dierenwelzijn zijn op dit moment dus ‘ongedefinieerde’ begrippen, maar niet voor de antiveehouderijlobby. Ze hebben de geloofsovertuiging en ook de emotionele motivatie om tegen het ‘dierenonrecht’ te vechten. En dat doen ze niet alleen. Dat doen ze gezamenlijk en in overleg met elkaar In de afgelopen jaren zijn de dierenrechtenorganisaties als paddenstoelen uit de grond geschoten met steeds dezelfde mensen en hetzelfde doel: Wegbonjouren van de veehouderij. Al die nieuwe antiveehouderij organisaties zijn eigenlijk een wassen neus, want het zijn geen nieuwe mensen die dit opzetten. Het zijn steeds weer dezelfde personen die achter de schermen werken en soms publiekelijk.
Neem Frederieke Schouten. Wie haar kent, kan niet ontkennen dat ze passioneel persoon is en wat ik schrijf, is derhalve geen persoonlijk aanval op haar. Maar zij is voorzitter van Varkens in Nood, Voorzitter van Dier&Recht (billboardcampagne Zuivel is Dodelijk) en vice-voorzitter van Caring Vets. Organisaties die een antiveehouderij-agenda hebben. Schouten is één van de weinigen die tenminste nog openbaar is; evenals Karen Soeters van oprichter van AnimalToday en House of Animals. De meeste actieve activisten laten zich zelden zien. Ongetwijfeld dat Johan Boonstra van Ongehoord (Beter Leven keurmerk wassen neus) zijn tentakels ook in andere dierenrechtenorganisaties heeft en wellicht meegewerkt heeft aan de oprichting van een nieuwe organisatie.
Boeren hoeven zich niet te laten ringeloren
De dierenrechtenorganisaties proberen de suggestie te wekken dat ze met velen zijn, maar de wereld van dierenrechtenorganisaties is klein. Het is een beperkt groepje Nederlanders dat slechts een paar procent (4,7 procent eet geen vlees en 0,4 procent is veganist) van bevolking omvat, maar schreeuwt alsof het 95 procent is. Terwijl juist 95 procent van de Nederlander gewoon vlees eet en 4,3 procent ook nog eens zuivel, vis of eieren consumeert. Boeren moeten en hoeven zich niet dus te laten ringeloren door een beperkt groepje Nederlanders.
Het is daarom prima dat Agractie Dier&Recht voor de rechter sleept. Laat zien en horen dat dierenrechtenorganisaties met fictie en suggestiviteit de waarheid verdraaien. Maar dan moet Agractie heel goed beslagen ten ijs komen, want ook het juridische apparaat van de dierenorganisaties werkt vele malen beter dan dat van de landbouw. Zo is in de afgelopen periode wel weer gebleken. Overigens hebben ook dierenrechtenorganisaties hun rol in de samenleving te vervullen om bepaalde zaken bloot te leggen, maar het is aan de landbouw om excessen en onwaarheden aan de kaak te stellen en daar met kracht op te reageren.
Tijd dus voor zeer goede professionele communicatie- en juridische afdelingen binnen de landbouwbehartiging. Boeren hebben geen voetballers nodig met twee linkerpoten, die nog geen doelpunt kunnen maken voor open doel, maar echte topspelers die elke wedstrijd naar hun hand kunnen zetten
Comments