Esther Ouwehand (Katwijk, 1976) is fractievoorzitter van de Partij voor de Dieren.
Wat is uw huidige gemoedstoestand?
Vrolijk. Ik ben niet per se een ochtendmens, maar vanmorgen stond ik vroeg op voor twee radio-optredens. Met name in coronatijd, waarin we veel thuis achter een schermpje zitten, is het een voorrecht om ergens heen te mogen. Ik krijg daar ontzettend veel energie van.
Wie zijn uw helden?
De mensen die undercover in slachthuizen filmen. Zij moeten noodgedwongen meewerken aan het systeem om duidelijk te maken wat daar gebeurt, terwijl ze zelf natuurlijk allang geen vlees meer eten. Telkens als ze hun beelden naar buiten brengen, is heel Nederland verontwaardigd, inclusief het kabinet, terwijl deze dagelijkste realiteit door de industrie – met hulp van de overheid – bij mensen wordt weggehouden. Ik vind het mijn verantwoordelijkheid om naar die beelden te kijken, maar makkelijk is het niet.
Lijkt u op uw moeder?
Ik heb van mijn moeder geleerd dat het in het leven niet draait om je eigen belangen. Daar heeft zij een belangrijk zaadje geplant, want zo sta ik nu ook in het politieke bedrijf.
Lijkt u op uw vader?
Mijn vader is heel sociaal en houdt van harde humor. Ik moet soms ook wel een beetje oppassen met de grappen die ik maak!
Wie hoopt u nooit meer terug te zien?
Zo denk ik helemaal niet. Als ik mensen tegenkom met wie ik fel van mening verschil, dan vind ik het nog steeds heel grappig. Dan denk ik: hé, Henk Bleker, bijvoorbeeld.
Wat zijn uw dagdromen?
Een einde aan de bio-industrie. Dat we af zijn van die grootschalige en brute uitbuiting van dieren. Als we over twintig jaar terugkijken op deze tijd, dan zullen we ons vertwijfeld afvragen hoe we dat in godsnaam met dieren hebben kunnen doen.
Wat is uw grootste angst?
Dat de manier waarop we met dieren en de natuur omgaan niet verandert, waardoor een volgende pandemie over ons heen zal spoelen. Virologen waarschuwen al lange tijd dat de vee-industrie en de vernietiging van natuur grote risico’s zijn voor het ontstaan van pandemieën, maar ze werden niet gehoord, totdat corona uitbrak en ze aan de talkshowtafels mochten komen vertellen of het mondkapje nou wel of niet werkt.
Bidt u weleens?
Nee, Ik ben een seculiere beoefenaar van meditatie. Ik ben opgegroeid in een gelovig gezin in Katwijk. Daar waren allemaal verschillende varianten van de hervormde kerk. Als we na de dienst koffiedronken bij familie, dan had iedereen altijd wel iets over de andere dominees te zeggen. Ik vond het als klein meisje al heel onwaarschijnlijk dat wij in die ene kerk, in een nieuwbouwwijk in Katwijk, precies begrepen hoe God het bedoeld zou hebben.
Waaraan bent u het meest gehecht?
Mijn autonomie.
Hoe moedig bent u?
Ik denk dat ik wel dapper ben. Ik definieer moed vooral als het hebben van een open levenshouding en bereid zijn om te handelen. Vroeger vond ik vlees het lekkerste onderdeel van de maaltijd. Toen ik zestien was en op tv zag hoe dieren op transport werden gezet naar het slachthuis, besloot ik om vegetariër te worden. Vervolgens ben ik natuurlijk opgekomen voor die dieren; dat vond iedereen belachelijk. Ik denk dat ik daar een soort onverschrokkenheid in heb.
Waar schaamt u zich voor?
Nergens voor! In deze rol moet ik noodgedwongen een beetje opletten hoe mijn haar zit, maar wat mensen van me vinden, dat interesseert me helemaal niets.
Bent u aantrekkelijk?
Ik denk dat ik heel erg mezelf ben en dat dat wel aantrekkelijk kan zijn, maar verder ben ik daar echt niet mee bezig.
Bent u monogaam?
Ja, ik heb ervaren dat je in een monogame relatie het diepste komt met iemand. Dat vind ik het mooiste wat er is.
Welke eigenschap waardeert u in een vrouw?
Moed, compassie, humor en activisme.
Welke eigenschap waardeert u in een man?
Moed, compassie, humor en activisme.
Lijkt u op uw vrienden?
Mijn goede vriend Daan de Neef (VVD-politicus – red.) en ik kijken op dezelfde manier naar het leven en gaan graag samen naar concerten, maar ik kan ook erg van mijn vrienden verschillen. Een van mijn beste vriendinnen heeft bijvoorbeeld een winkel met cupcakes.
Wanneer was u het gelukkigst?
Als kind. Ik herinner me de totale vrijheid en onbezorgdheid van het buitenspelen. Dat ben ik niet helemaal kwijtgeraakt, maar ik kan ook niet meer de hele dag hutten bouwen. Ondanks al het onrecht dat ik zou willen beëindigen ben ik nog steeds een vrolijke activist.
Wat beschouwt u als uw grootste mislukking?
Mijn huishouden.
Hoe is ongeluk te vermijden?
Dicht bij je eigen waarden leven, trouw zijn aan jezelf en een beetje opletten waar je fietst.
Wat is uw devies?
Idealisme is het nieuwe realisme. Als we onze houding ten opzichte van dier en natuur niet veranderen, dan zijn we zelf ook de sjaak. ( Opmerkingen van Linda : ) - Esther is een terrorist. Niet meer en niet minder. Ze juicht het gebruik van geweld toe, ze betaald Animal Rights om in bedrijven in te breken en te filmen ( waarna de laatst genoemde de beelden zo framed dat ze verschrikkelijk lijken ). - Filmen in een slachthuis? De meeste misstanden zijn in scene gezet door medewerkers van deze partij. Ze betalen werknemers ( die niet zo goed verdienen als ik destijds deed, dus alle extra's zijn welkom ) om misstanden uit te voeren. Ook trekken ze zaken uit verband. Haar opmerking dat dit een dagelijks ding is, is gelogen. Ik heb in meerdere slachthuizen gewerkt, van Weert, tot Helmond en Ridderkerk en ik heb maar een keer als keurmeester hoeven optreden. Als ik merk dat iemand bij ons op de boerderij filmt, zeker na wat er gebeurd is, mep ik ze van het erf af...met een riek.
Comments