Anders dan vaak wordt gesuggereerd is de CO2-voetafdruk van de productie van eiwitdranken uit soja, amandelen, haver of erwten helemaal niet lager dan die van de productie van volle koeienmelk.
Dit komt naar voren uit een artikel in het vakblad voor de voedingsmiddelenindustrie, geschreven door Peter de Jong, lector bij van Hogeschool Van Hall Larenstein en onderzoeker bij Nizo Food Research en Meike de Vries van de onderzoeksafdeling van voedingsconcern Nestlé. Zij stellen dat de vergelijking tussen de voetafdruk van plantaardig en dierlijk eiwit vaak niet eerlijk wordt gemaakt.
Melkeiwit hoogwaardiger
Voor een eerlijke vergelijking moet bijvoorbeeld rekening worden gehouden met verschillen in de hoeveelheid eiwit die voor de mens beschikbaar komt. In deze vergelijking is de CO2-voetafdruk van een kilo eiwit uit sojamelk iets hoger dan die van een kilo eiwit uit volle melk. Maar voor eiwit uit havermelk is de voetafdruk wel vier keer zo hoog. Daarbij komt nog dat de eiwitkwaliteit, dat wil zeggen de voedingswaarde voor de mens, in volle melk veel hoger is dan de eiwitkwaliteit in plantaardige dranken. Een mens moet dus veel meer plantaardig eiwit consumeren voor dezelfde voedingswaarde.
Koemelk rijker voedingsmiddel
Nog eerlijker wordt de vergelijking als naast eiwit ook andere belangrijke voedingstoffen als vetten, koolhydraten, vitaminen en mineralen worden meegenomen. Ook deze vergelijking pakt voor volle melk gunstig uit. Amandelmelk scoort een vergelijkbare voedingswaarde, maar soja- en havermelk zijn veel minder rijke voedingsmiddelen dan volle koemelk.
Minder verspilling
Bij het bepalen van de duurzaamheid van eiwit moet ook worden meegenomen hoeveel grondstof nodig is om 1 gram eiwit effectief in de mens te krijgen. Dit heeft met name te maken met verspilling in de keten. Deze bedraagt in de zuivelketen ongeveer 13 procent, terwijl dit bij de verwerking van zaden 20 en bij de verwerking van granen wel 40 procent is. Daarnaast vraagt de winning van plantaardig eiwit veel bewerkingen.
Comments