Zondagochtend. Even de koeien een stuk gras bijgeven. Als ze me aan zien komen lopen dan staan ze gelijk op. Ons kent ons tenslotte. In de wei sjokken ze dan ook rustig achter me aan. Een enkeling loeit nog. Maar of dat naar mij of naar haar kalf is weet ik niet.
In de verte kleurt de horizon lichtelijk oranje. De zon staat op punt van doorkomen. Het is een beetje mistig. Grondmist. Als de zon hoger komt is deze zo verdwenen. Het opkomen van de zon wordt er echter wel "spectaculairder" van. Mooier om te zien.
Het is windstil. Geen blad beweegt. Dat heeft zo zijn voordelen. Want omdat ik tussen de koeien loop heeft het aanwezige wild ook niet in de gaten dat ik nader. Ze ruiken dan "koe". Geen "mens". En koeienlucht boezemt ze geen angst in.
Vlak voor me gaan ineens twee hazen rechtop staan. Nieuwsgierig kijken ze om zich heen. Op het laatst besluiten ze toch maar om weg te rennen. Voor mij of voor de naderde koeienpoten. Beiden zou kunnen.
In de verte zie ik dan 3 reeën lopen. Twee volwassenen en een halfwas kalf. Ook zij kijken naar de naderde kudde. Maar zien er geen gevaar in. Ze grazen rustig door. Of snoepen van de achtergebleven maïskolven op het maïsland.
Als de koeien hun stukkie gras hebben blijf ik even staan kijken. Al die grote logge lichamen met hun kop aan de grond. Het "stille" geluid van het vreten. Tongen slaan om gras en scheuren het los. Een enkele koe kijkt me aan met zijn bek vol gras. Maar begint dan ook al snel weer te vreten. Een kalf loopt langzaam voorbij naar een stuk gras dat er blijkbaar nog lekkerder uitziet dan het gras op de plek waar ze net vandaan kwam.
De reeën kijken ook niet op of om. Ook zij blijven rustig vreten. Iets meer naar rechts kan ik al een klein stukje zon zien. Het oranje begint nu echt alle kanten in te stralen.
Zondagochtend. Even stil staan. Gewoon om je heen kijken. De wereld kan me gestolen worden. En als dat nu ook echt zou gebeuren? Dan zou ik het waarschijnlijk, niet eens merken.....
Comments